Bijzondere losadressen
De losadressen waar Willem zijn gas lost, zijn andere adressen dan
die van de gemiddelde vrachtwagenchauffeur. Gedurende de dag komen
we bij campings, (oude) boerderijen, maneges en vrijstaande huizen
midden in Brabant. Omdat de eigenaar van de gastank helemaal niet
weet dat we komen, heeft Willem niet te maken met bloktijden. Dit
geeft hem enorm veel vrijheid, omdat hij dan kan aankomen en lossen
wanneer hij wil. Dat betekent ook dat, mocht het voor hem handiger
uitkomen, hij wat adressen in de route om kan draaien. Samen met
de mooie en kleine wegen die we berijden, de afwisseling van adressen
en dagen, schept het een heel ander beeld dan wat ik verwacht had.
Door de vrijheid, het mooie Nederland en de (toch best vette) vrachtwagen,
besef ik me dat chauffeur zijn helemaal niet zo eenzijdig is als
ik dacht. Ik kijk naar buiten, naar ons mooie land. Ik stap uit,
kijk hoe Willem zijn werkzaamheden afhandelt en ik maak een praatje
met de boer. Ik geniet, de hele dag!
BEperkende factoren
Toch is het niet allemaal zo rooskleurig als dat ik het nu omschrijf.
Willem vertelt me meer over alle regels waar hij zich aan moet houden.
Al zijn handelingen worden gemeten. Deze meters noemt hij heel toepasselijk
‘de twee ambtenaren’ in de auto. De ene is de tachograaf, die precies
bijhoudt hoelang hij rijdt. De andere meet zijn echte werktijd. Beide
‘ambtenaren’ eisen dat je na een bepaalde tijd pauze houdt. In principe
is dit natuurlijk hartstikke goed, maar het is wel een beperkende
factor; “zo worden wij gedwongen om op het erf van de boer pauze
te houden.” In totaal mag Willem in twee weken 90 uur werken, maar
in één week mag hij max. 40 uur maken. Dat betekent dat hij, als
hij in een week té veel uren maakt, de andere week minder zou moeten
maken. Dat is in de praktijk vaak moeilijk, vertelt hij me. Hoe meer
hij me vertelt over de regels, des te meer ik inzie dat je als chauffeur
eigenlijk meer bezig bent met het verdelen van je uren, dan het daadwerkelijk
rijden van die uren. Zonde!
